schaatsers tussen de molens

Zaterdagavond…

Op de late avond van de 13e februari zie ik op tv beelden ‘voorbij’ komen van schaatsers bij de molens van Kinderdijk. De weervoorspellers geven tevens aan dat dit waarschijnlijk de laatste dag is dat er op open water geschaatst kan worden. De beelden en de voorspelling van het naderende einde van de schaatspret laten mij geen moment twijfelen: Morgenochtend ga ik dáár naartoe!

De Burgermeester van Alblasserdam ziet de bui waarschijnlijk al hangen. Hij doet op tv een oproep aan alle schaatsliefhebbers en andere bezoekers, om vooral op de fiets naar Kinderdijk te komen. Poging om de auto te parkeren in en in de omgeving van Kinderdijk zal geen zin hebben, meent de Burgervader. Toch staat mijn besluit vast: ik ga morgenochtend naar Kinderdijk.

Zondagochtend…

Ver voor aanvang van het blauwe uurtje verlaat ik bij Alblasserdam de A15. Nog voordat ik Alblasserdam binnenrijdt probeert een enorm bord mij te ontmoedigen om verder naar Kinderdijk te rijden. De oplichtende regels op het bord geven namelijk aan dat Kinderdijk afgesloten is voor verkeer. Het bord mist bij mij het doel, want ik vervolg mijn weg.

Tot in Kinderdijk wijst er niets of niemand erop dat het gesloten is voor verkeer. Het parkeren wordt wèl een uitdaging. Niet zo zeer door het ontbreken van parkeerplaatsen langs de doorgaande weg, maar wel het feit dat deze plaatsen alleen voor vergunninghouders zijn. Gelukkig is het nog ongeveer midden in de nacht en ik hoop niet lang na zonsopkomst weer te vertrekken. Voor die tijd zullen de handhavers toch nog niet actief zijn denk ik en dus neem ik de gok…

Allemaal op het ijs, allemaal een plekje…

In het donker loop in een goed kwartier ik naar de plek die uiterst populair is bij de fotografen. Het is een plek waarbij je een vaart inkijkt met aan de linkerzijde een vijftal molens. Het toeval treft dat de zon vandaag precies door het midden van de vaart opkomt. Het is bovendien een beetje bewolkt. Of te wel; alle ingrediënten zijn vanmorgen aanwezig voor fraaie beelden.

Niet dat ik anders had verwacht, maar als ik aankom op die bewuste plek staan er al een stuk of vijf fotografen. Het is half zeven uur en dus nog ruim anderhalf uur voordat de zon opkomt. Gelukkig kan ik nog een mooie plek vinden. Steeds meer fotografen sluiten zich aan en allemaal blijven wij netjes op de kant staan. Totdat er een zich óp het ijs nestelt. Als deze niet door het ijs zakt, wagen de anderen zich ook op het ijs. Heel voorzichtig stap ik ook op het ijs en zo hebben wij allemaal voldoende ruimte en het mooiste zicht.

Mag ik even voorlangs rijden?

De eerste schaatsers wagen zich op het ijs nog voordat de zon is opgekomen.”Mag ik even voorlangs rijden?”, vraagt de schaatser die achter mij zijn schaatsen heeft aangetrokken. “Ja”, antwoord ik. “Graag zelfs!” Rijd maar zo vaak als je zin hebt vlak voor mijn lens, denk ik bijna hardop. De schaatser is daarmee lekker groot in beeld en geeft diepte aan de foto. Bovendien zorgt het voor balans in het beeld.

Meer en meer schaatsers verschijnen, maar ook fotografen. Iedereen wil nog een keertje genieten van de ijspret tussen de molens van Kinderdijk.

Nadat de zon is opgekomen vind ik het welletjes en wandel terug naar mijn auto. Onderweg geniet ik nog van de molens in een winterse omgeving. De auto staat er nog en er zit geen bonnetje tussen mijn ruitenwisserblad. Met een goed gevoel rijd ik naar huis….