Roesten in dezelfde woonwijk en in dezelfde boom
Evenals vorig jaar (…..🔎) heeft een groep ransuilen in Houten dezelfde woonwijk èn dezelfde boom verkozen als roestplek. Kort voor de hernieuwde ontmoeting met deze mooie uilen antwoordde ik nog ontkennend op de vraag of ‘ze’ er weer waren. Althans, in het locale krantje was er geen melding van gemaakt zoals vorig jaar. De vraag maakte mij evenwel nieuwsgierig. Zouden de ransuilen er toch weer zitten? Samen met 2 van mijn foto kameraden besloten wij op 8 december ’21 een kijkje te gaan nemen. Lang hoefden wij niet te zoeken, want in dezelfde woonwijk èn in dezelfde boom zagen wij 3 exemplaren zitten. De volgende dag bezocht ik nog een keer deze plek en nu zaten er 13 exemplaren te roesten.
Nagenoeg recht onder de uil voor het beste resultaat
Het fotograferen van de ransuilen is en blijft lastig. Ten eerste zoeken zij, logischerwijs, een boom op waarin zij achter takken en de nog aanwezige bladeren kunnen verschuilen. Een foto maken van een uil zonder dat er een tak(je) in de weg zit is nagenoeg onmogelijk. De volgende werkwijze heeft, zo is mijn ervaring, een redelijke kans van slagen. Ga als dit mogelijk is, nagenoeg recht onder de vogel staan. Schuif dan, kijkend door de zoeker, net zolang heen en weer totdat je in ieder geval de kop van de uil vrij van takjes hebt. Vooral als je via een telelens (is aan te bevelen) fotografeert, zullen je zoekbewegingen slechts uit enkele millimeters bestaan. Heb je dat voor elkaar, dan is het zaak om niet getroffen te worden door de ontlasting van de uil recht boven je! Of, je wilt dat op de ko(o)p toe nemen….
Indringende blik
De ransuilen roesten niet allemaal tegelijkertijd. Sommige exemplaren hebben de ogen wagenwijd open en lijken erg geĂŻnteresseerd te zijn in wat jij onder diens boom uitvoert. In feite houdt deze enkeling de wacht voor de anderen. Dat is een van de redenen waardoor de ransuilen overdag in grote(ere) groepen bij elkaar in een boom zitten. Als zo’n flinke uil je aankijkt voelt dit best een beetje intimiderend. Met zijn enorme ronde rood oranje gekleurde ogen kijkt het je behoorlijk indringend aan.
Oorpluimen
Behalve de ogen zijn ook de oorpluimen op diens kop kenmerkend voor de ransuil. Deze pluimen hebben overigens niets te maken met de oren. Aan de pluimen kun je de gemoedstoestand van de uil aflezen. Rechtopstaande pluimen duiden erop dat de uil bedacht is op gevaar of onraad. Ditzelfde zie je aan het verenkleed. Bij onraad vouwt de ransuil zijn veren strak tegen het lijf zodat het langer lijkt. Bij een roestende uil hangen de veren losjes langs het lijf.
Vele ogen nemen veel waar
De winter is de beste tijd om een ransuilen te zien. De reden is dat dan veel jonge en trekkende ransuilen uit de Scandinavische Nederland aandoen. Zij verzamelen zich dan in groepen in bomen, zogenaamde roestplaatsen, in de buurt van open terreinen zoals weilanden. Zo kunnen zij op betrekkelijk korte afstand van hun roestplek ’s nachts op jacht gaan naar muizen. Een roestplaats wordt over het algemeen jaren achtereen gebruikt en groepen van meer dan 20 exemplaren zijn geen zeldzaamheid. In maart verlaten de ransuilen hun roestplaatsen.
Dank je wel Rudi.
Prachtige beelden Hans, het moet een hele ervaring zijn om ze in de natuur te vinden.